Αυτά τα... λίγα χωρίζουν τους 4 μεγάλους

Τα κείμενα του καλοκαιριού ανήκουν στη μεγάλη κατηγορία εκείνων που θα μπορούσαν να έχουν τίτλο «μια μέρα θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε». Υπό την έννοια πως σπάνια προβλέψεις τέτοια εποχή παρουσιάζουν σημαντικές πιθανότητες επιτυχίας. Τουλάχιστον όχι τέτοιες που να επιτρέψουν στον γράφοντα να επιχειρήσει αλλαγή καριέρας και να το γυρίσει αύριο-μεθαύριο στην καφεμαντεία, που μπορεί να αποδειχθεί και μια καλή ευκαιρία επαγγελματικής αποκατάστασης, εδώ που τα λέμε...

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ωστόσο μια πρώτη αποτίμηση που να αφορά τον μεταγραφικό σχεδιασμό, την υλοποίησή του, το βαθμό πληρότητας και τις προσδοκίες που αυτά δημιουργούν, μπορεί να γίνει. Και μαρτυρά χαοτικές διαφορές στον τρόπο που κινούνται και στο πού ακριβώς στέκονται οι 4 παραδοσιακοί μονομάχοι του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ο Ολυμπιακός δεν ξέφυγε από την πάγια τακτική του επί εποχής Μαρινάκη. Πολλοί έρχονται, πολλοί φεύγουν και απροσδιόριστος αριθμός ποδοσφαιριστών ψάχνουν να βρουν στέγη, καθώς ο ένας μετά τον άλλον κρίνονται λίγοι για τις απαιτήσεις της ομάδας. Κομμένοι από πέρυσι κιόλας ενημερώθηκαν πως θα παραμείνουν μακριά από του Ρέντη. Νεοαποκτηθέντες πήραν ήδη την κρυάδα της πρώτης φοράς που άκουσαν πως δεν υπολογίζονται, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το σύλλογο να προχωρά σε νέες μεταγραφές. Η μόνη διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια είναι ο άνθρωπος που καλείται να πάρει την απόφαση. Φέτος είναι ο Μπέσνικ Χάσι, ο οποίος όπως και οι προκάτοχοί του, ξεκαθάρισε πως δεν μπορεί να δουλεύει με υπεράριθμο ρόστερ. Σε κάθε περίπτωση, ο Κοσσοβάρος έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα να μπορεί να επιλέξει από μία δεξαμενή πολύ μεγαλύτερη των αντιπάλων του. Πράγμα που φυσικά θεωρείται καλό, αλλά ενέχει και τον κίνδυνο μια λανθασμένη κρίση να οδηγήσει μακριά από την ομάδα κάποιον παίκτη που θα άξιζε να πάρει την ευκαιρία ή θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά.

Για παράδειγμα, οι ερυθρόλευκοι κινούνται έντονα για παίκτη στον άξονα (τον Ζιλέ) ενώ απέκτησαν τον Σιώπη, τον Ταχτσίδη και τον Οφόε και έχουν ήδη στο ρόστερ τους Ρομαό, Ζντιέλαρ, Μπουχαλάκη. Και μπορεί να ξεχνάμε και κανέναν. Έξι παίκτες και ένας επτά. Για δύο θέσεις στο 4-2-3-1 που παίζει ο Χάσι. Υπερβολικό; Μάλλον. Ιδιαίτερα αφού συμβαίνει κάθε χρόνο, αλλά αδιάφορο όταν τελικά κατακτάς το πρωτάθλημα.

Για τον Κυπελλούχο ΠΑΟΚ τα πράγματα θα ήταν πιο απλά εάν δεν υπήρχε η αλλαγή προπονητή. Τουλάχιστον έτσι όπως αυτή έγινε και με την επιλογή του Στανόγεβιτς για αντικαταστάτη του Ίβιτς. Ένα όνομα, που κακά τα ψέματα, δεν ενθουσίασε την Τούμπα που περίμενε κάτι διαφορετικό. Κάτι μεγαλύτερο και πιο... γκλάμουρ στην προσπάθεια που θα κάνει φέτος να κόψει πρώτος το νήμα. Όμως και οι κινήσεις στο μεταγραφικό παζάρι είναι στην ίδια κατεύθυνση. Χωρίς υπερβολές και... μαγνήτες για τον κόσμο. Η προσθήκη του Μακ προσθέτει στην ομάδα τον παίκτη που θα μπορούσε να δέσει ιδανικά με τον Πρίγιοβιτς και να τον απελευθερώσει ακόμη περισσότερο. Ίσως αποδειχτεί το στοιχείο που θα κάνει τη διαφορά. Αντίστοιχα, κάπως έτσι φαντάζονταν οι άνθρωποι του δικεφάλου του βορρά και το πρόσωπο για την άλλη βασική μεταγραφή που σκέφτονταν από το τέλος κιόλας της προηγούμενης σεζόν. Αυτής του τερματοφύλακα. Ο Οτσόα ήταν ο διακαής πόθος και ίσως το πιο μεγάλο από τα ονόματα που ακούστηκαν. Και ο Ρέι, πάντως, δεν μοιάζει καθόλου κακή περίπτωση ούτε σε σχέση με τους γκολκίπερ που έχει στο δυναμικό του ο δικέφαλος ούτε συγκρινόμενος με τα... γάντια του ανταγωνισμού.

Το μόνο κακό είναι αυτή η φύση της ρημάδας της θέσης. Ιδιαίτερα όταν σκέφτεσαι πόσοι και πόσοι τερματοφύλακες πήγαν σε μια ομάδα με εξαιρετικές συστάσεις να τους συνοδεύουν, αλλά δεν έδεσαν ποτέ κι έφυγαν αποτυχημένοι από μια ομάδα. Αν ο Αργεντινός δεν είναι κανένας εσωστρεφής τύπος που δύσκολα ανοίγεται και πιάνει φιλίες, μάλλον θα αποφύγει να γίνει ο επόμενος Όλσεν και θα δώσει την απαραίτητh ώθηση ώστε οι Θεσσαλονικείς να ανέβουν επίπεδο. Προσθέτοντας κι ένα ποιοτικότερο από τους ήδη υπάρχοντες κεντρικό αμυντικό (όπως διαρρέεται) φτάνεις σε συνταγή επιτυχίας. Με την υπενθύμιση, βέβαια, πως φέτος επιτυχία μπορεί να θεωρηθεί μόνο το πρωτάθλημα.

Στην ΑΕΚ ο Μανόλο Χιμένεθ μπορεί να αισθάνεται ο πιο ευτυχής σε σχέση με τους συναδέλφους του στους υπόλοιπους μεγάλους. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε δουλεύει στην Πολωνία με ένα σύνολο παικτών που κατά 90% (μπορεί και παραπάνω) θα είναι αυτοί με τους οποίους θα πορευθεί μέσα στη σεζόν. Πρόκειται για τεράστιο αβαντάζ. Επιτρέπει στην ομάδα να αποκτήσει πολύ καλύτερη χημεία και στον προπονητή να αξιολογήσει με τον βέλτιστο τρόπο τους παίκτες του. Αν και προβλήματα ή ανορθογραφίες υπάρχουν (όπως οι 4 δεξιοπόδαροι αριστεροί ακραίοι ή οι... πόνοι του Πατίτο) η γενικότερη αίσθηση που φτάνει από το Κίελτσε είναι πως ο Ισπανός έχει την ευτυχία να δουλεύει απερίσπαστος και με μόνο άγχος το να δείξει την πρόοδο μιας ομάδας που στήνει ο ίδιος.

Εκείνο που μένει να φανεί είναι το πώς θα επιλέξει να διαχειριστεί τα συμπεράσματα που βγαίνουν από τα πρώτα φιλικά. Το ένα αφορά στο σύστημα και το άλλο στις επιπλέον προσθήκες. Το 4-4-2 δείχνει να ταιριάζει στην ομάδα, τουλάχιστον ως τώρα. Παράλληλα, όμως, μοιάζει να απομακρύνεται η ανάγκη απόκτησης ακόμη ενός επιθετικού με δεδομένο πως υπάρχουν ήδη ο Λιβάγια, ο Αλμέιδα (που έχει συμβόλαιο και... διάθεση να το τιμήσει), ο Γιακουμάκης (ο οποίος κερδίζει συνεχώς πόντους) και ο Κλωναρίδης που παρά την αδυναμία του στα τελειώματα, είναι ξεκάθαρο πως αποδίδει καλύτερα ως δεύτερος κυνηγός παρά τρέχοντας πάνω κάτω στον ασβέστη. Γι' αυτό και αρκετοί υποστηρίζουν πως ένα δεξί εξτρέμ (κι ας είναι και αριστεροπόδαρος) θα ήταν πιο αναγκαίος στη μάχη του τίτλου.

Ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που χρειάζεται τα περισσότερα. Τόνωση σε ηθικό, σε ρευστό και σε παίκτες. Το πρώτο το έχει αναλάβει ο Ουζουνίδης. Με τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που έβγαζε και ως παίκτης, παρά τις αδυναμίες του. Το δεύτερο το πρόσφερε μέχρι ενός σημείου η αποχώρηση του Μπεργκ, έστω και με τους όρους και κάτω από τις συνθήκες που έγινε. Όσο για το τρίτο, τους παίκτες δηλαδή, αυτό είναι ένα... έργο που εκτυλίσσεται. Τη δεδομένη χρονική συγκυρία οι πράσινοι βρίσκονται πίσω από τους υπόλοιπους και ίσως η μόνη ομάδα από τις μεγάλες που δεν έχει ακουστεί ακόμη η λέξη «πρωτάθλημα».

Χωρίς τον Ουζουνίδη η κατάσταση θα ήταν διαφορετική. Όμως ο Έλληνας τεχνικός αποδείχτηκε απίστευτος κυματοθραύστης και η ήρεμη παρουσία του σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα των ομάδων του οδηγεί στο συμπέρασμα πως το 1-0 ή το 2-0 θα φορεθεί πολύ φέτος στα παιχνίδια των πρασίνων ως αποτέλεσμα. Η συμπαγής άμυνα (που ευτυχώς έμεινε η ίδια σε σχέση με την περυσινή σεζόν + τον Κολοβέτσιο) και το ιδανικό δέσιμο του Ζέκα με τον Κουρμπέλη στον άξονα, είναι οι παρακαταθήκες που άφησε η περυσινή σεζόν. Η οποία όμως κληρονόμησε πολλά κενά στη φετινή σε ό,τι αφορά στην επίθεση. Το γκολ θα είναι το μεγάλο ζητούμενο και το πιο δύσκολο πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό που καλείται να αντικαταστήσει ποδοσφαιριστές με ποιότητα και χαρακτήρα. Φαίνεται πως και σε αυτό το πρόβλημα η λύση θα επιχειρηθεί να δοθεί μέσα από παίκτες που θα έχουν το στοιχείο που μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Την ταχύτητα, που ίσως βοηθήσει τους πράσινους να πλησιάσουν και γιατί όχι να ξεπεράσουν τους αντιπάλους τους.

Αλλά η αλήθεια παραμένει πως μια μέρα θα τα διαβάζουμε αυτά (ή κάποια από αυτά) και θα γελάμε...